အလင္းစက္

  ေနကအေနာက္ေဂၚယာကၽြန္းကိုဒလိမ့္ေခါက္ေကြး ျပဳတ္က်သြားတယ္ ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေမွာင္ထုေတြက
တအိအိနဲ႔ပဲ့ဆင္းက်လာေနတယ္၊ အသံသာတဲ့ က်ေနာ့ရဲ႕ၾကိဳးေျခာက္ေခ်ာင္းတပ္တူရိယာေလးကို ေဘးမွာထားျပီးေမွာင္ရီလာေနတဲ့ညထဲ
အလိုက္သင့္ အလ်ားသင့္က်ေနာ္စီးေမ်ာနစ္ဝင္ေနလိုက္တယ္။

          တမိုးခ်ဳပ္ခဲ့ျပန္ျပီေလ... တခါတုန္းကဆိုရင္ ဒီလိုညမ်ိဳးေတြမွာ တစ္ေယာက္ေသာသူအတြက္႐ြယ္စူးျပီး ေဟာဒီၾကိဳးေျခာက္ေခ်ာင္းတပ္တူရိယာေလးနဲ႔
က်ေနာ့္မွာ ဆိုလိုက္ရတဲ့အခ်စ္သီခ်င္းေတြ ေကာင္းကင္ေထာင့္ခ်ိဳးမွာၾကယ္ေတြေတာင္အိုင္ထြန္းတယ္ ဘယ္ကမၻာ  ဘယ္သတၱဝါဆီမွာမွ
႐ွာေဖြလို႔မရႏိုင္တဲ့ အၾကြင္းမဲ့ေႏွာင္တြယ္ျခင္းမ်ိဳးနဲ႔သူ႔ကိုက်ေနာ္ သန္႔႐ွင္းျမင့္မားစြာခ်စ္ခဲ့ပါတယ္ အဲဒါကို သူလည္းသိ က်ေနာ္လည္းသိ
နတ္ေဒဝတာေတြေတာင္အကုန္သိေပါ့။

         ခုေတာ့လည္း... ေျဖာင့္ျဖဴးမယ္လို႔ထင္မွတ္ခဲ့တဲ့က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ဇာတ္လမ္းဟာ လမ္းတစ္ဝက္အေရာက္မွာပဲ ယံုႏိုင္စရာမ႐ွိေအာင္
တြန္႔လိမ္ေကာက္ေကြးကုန္တယ္ ေကာင္းကင္ရယ္ ေျမၾကီးရယ္ကိုေတာင္ ဘယ္လိုမ်က္ႏွာျပရမွန္းမသိေတာ့ဘူး က်ေနာ့္မွ႐ွက္လိုက္တာ ။
ျမတ္ႏိုးလြန္းလို႔ရင္ခြင္မွာထားမိပါတယ္ “ဝုန္း”ကနဲထေပါက္မွ ဗံုးတစ္လံုးမွန္းသိလိုက္ရသူလို အခ်စ္ဆိုတာကိုက်ေနာ္ လွ်ာထြက္မတတ္ ထိတ္လန္႔သြားခဲ့မိတယ္
ဘာပဲေျပာေျပာပါေလ....ခုဆိုရင္ သူက တစ္ပါးသူရဲ႕ရင္ခြင္မွာ ေပ်ာ္ေနေလာက္ပါျပီ က်ေနာ့္ကိုလည္း ေမ့ေနေလာက္ပါျပီ။

         ညေလေအးေအးက ညေမႊးပန္းရနံ႕ေတြတျပံဳတမၾကီးသယ္လာျပီးက်ေနာ့္ကိုဝင္တိုက္သြားတယ္ အေ႐ွ႕မိုးကုတ္စက္ဝိုင္းဆီမွာေတာ့
တိမ္ညိဳတိမ္မည္းေတြကို အလင္းလက္တံေတြနဲ႔အသာအယာထိုးခြဲဖယ္ခြါျပီး ေငြလမင္းက႐ႊန္း႐ႊန္းစားစားၾကီးထြက္ျပဴလို႔လာခဲ့ျပန္ျပီ ၊
ဒီတညေတာ့ က်ေနာ္သီခ်င္းဆိုျဖစ္မယ္မထင္ေတာ့ဘူး ေနာက္ညေတြမွာလည္းဆက္ဆိုျဖစ္ဖို႔မေသခ်ာေတာ့ပါဘူး အခ်စ္မ႐ွိေတာ့တဲ့ေနာက္
သံစဥ္ေတြလည္း အ သြားၾကကုန္ျပီထင္ပါရဲ႕ ။

“ကဲ... သီခ်င္းမဆိုျဖစ္မယ့္အတူတူစကားပဲေျပာၾကရေအာင္”
က်ေနာ္အဲလိုေျပာေတာ့ေဘးမွာထိုင္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ၾကိဳးေျခာက္ေခ်ာင္းတပ္တူရိယာေလးက တဝါးဝါးသမ္းေဝရင္းကက်ေနာ့္ကိုေခါင္းျပန္ညိတ္ျပတယ္။

“မင္းစဥ္းစားၾကည့္ကြာ.... ငါ့မွာဘယ္ေလာက္ေတာင္မွျဖစ္ေနရသလဲဆိုရင္ အိမ္သာတက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္သူ႔ကိုတမ္းတမ္းတတ
 ျဖစ္ေနရတယ္ ဒါကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သူ႔ကိုခ်စ္တဲ့ငါ့ရဲ႕အခ်စ္ေတြဟာ အခ်စ္အတြက္နဲ႔ထီးနန္းစြန္႔ဝံ့တဲ့အက္ဒြတ္ဘုရင္ရဲ႕
 အခ်စ္ထက္ေတာ့ အလံုးေရာအထည္ေရာ အလ်ားေရာအနံေရာ မေလ်ာ့ဘူးဆိုတာေသခ်ာတယ္ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား?”
က်ေနာ္အဲလိုေျပာေတာ့တူရိယာေလးကသေဘာက်ျပီးတခြိခြိနဲ႔ရယ္တယ္။

“တကယ္ေတာ့ကြာ သက္႐ွိအားလံုးရဲ႕႐ွင္သန္ျခင္းအတြက္ အလင္းဆိုတာမ႐ွိမျဖစ္အေရးၾကီးလွသလို ငါ့ႏွလံုးေသြးပုံမွန္လည္ပတ္ဖို႔အတြက္လည္း
 သူ႔ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေတြကမ႐ွိမျဖစ္လိုအပ္လွတယ္ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား?”
က်ေနာ္အဲလိုေျပာေတာ့တူရိယာေလးကသေဘာတူျပီးေခါင္းညိတ္ျပတယ္။

“မင္းကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္ကြာ ခုမွခ်စ္မလို႔လုပ္တုန္း ျဗဳန္းကနဲဆိုမုန္းခန္းကိုတန္းေရာက္သြားတယ္ ဇာတ္လမ္းကပိုးစိုးပက္စက္ၾကီးကို
 ေၾကကြဲပစ္ဖို႔ေကာင္းေနတယ္ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား?”

က်ေနာ္အဲလိုေျပာေတာ့တူရိယာေလးက....
....................
.....အဲ....တူရိယာေလးက....က်ေနာ့္ရဲ႕ၾကိဳးေျခာက္ေခ်ာင္းတပ္တူရိယာေလး
အသံသာတဲ့တူရိယာေလး.... တ႐ႈး႐ႈးနဲ႔ကိုေဟာက္ျပီးအိပ္သြားပါပေကာလား ..
ေကာင္းကင္နဲ႔ေျမၾကီးမွာေတာ့ လကဖိတ္စင္ထြက္က်လာတဲ့အလင္းစက္ေတြနဲ႔ျပာလဲ့ေဝ့သီလို႔ေပါ့ ။  ။